ostatnio dodane newsy
Spotkanie autorskie
z reformacyjnych kart
Drukuj
Jak wyglądają nabożeństwa w Kościele Chrześcijan Wiary Ewangelicznej ?
30
06.17
Kościół Chrześcijan Wiary Ewaneglicznej w Rzeczypospolitej Polskiej jest Kościołem protestanckim o charakterze ewangelikalnym nurtu zielonoświatkowego. Tożsamość ewangelikalna Kościoła wyraża się przede wszystkim we wspólnych podstawach teologicznych, w typie pobożności i duchowości, obrzędowości (liturgii) oraz organizacji eklezjalnej. Ewangelikalne chrześcijaństwo w dużym stopniu jest bliskie paradygmatowi chrześcijaństwa nowotestamentowego, a jego odmienność stanowi wyraźną alternatywę względem "formalistyczno-ceremonialnej" formy chrześcijańskiej religijności, od której ewangelikalizm różni się zarówno pod względem akcentów doktrynalnych, etycznych, pobożnościowych, a także w wymiarze strukturalno-organizacyjnym i liturgicznym.

Jako wierzący będący członkami Zborów Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej często spotykamy się z różnymi ludźmi, którzy zadają nam pytania o formę i kształt nabożeństw kościelnych. Wychodząc temu naprzeciw zamieszczamy fragment z książki dr Tomasza Mańko "Praktyki religijne i kult w Kościele Chrześcijan Wiary Ewaneglicznej" poświęcony nabożeństwu w Kościele. Ufamy, że zamieszczona treść będzie pomocna dla każdej zainteresowanej osoby, której bliski jest ewangelikalny sposób oddawania chwały i czci Trójjedynemu Bogu, przyczni się do ukazania bogactwa oraz różnorodności wyznaniowej i kulturowej w tych miejscach, gdzie istnieją Zbory Kościola Chrześcijan Wiary Ewangelicznej, jak też przyczyni się do kształtowaniu postaw szacunku do różnorodności, bez czego trudno jest funkcjonować we współczesnym wielokulturowym świecie.

"Nabożeństwa poświęcone są głównie uwielbieniu Trójjedynego Boga objawionego w osobie Ojca, Synu i Ducha Świętego oraz głoszeniu Słowa Bożego. Uważamy, że Dzień Pański głosi Jego zmartwychwstanie, dlatego też nasze niedzielne nabożeństwa mają uroczysty charakter świętowania ku czci Boga. Nabożeństwo skupione jest wokół głoszenia Pisma Świętego. Kazanie, ewangelizacja i zwiastowanie Słowa Bożego są głównymi wydarzeniami niedzielnego spotkania wierzących. Spotkania modlitewne często wypełnione są żywiołową i gorącą modlitwą płynącą z serc, wolną od z góry ustalonych formuł, zanoszoną do Boga w imieniu Jezusa Chrystusa. Charakterystycznym rodzajem modlitwy jakie można spotkać niejednokrotnie w Kościele to tzw. modlitwa równoczesna, podczas której wszyscy zgromadzeni modlą się równocześnie na głos, każdy "własnymi słowami". Zbór wypełnia wówczas gwar głosów, choć spotkać można się z modlitwami, które zanoszone są w ciszy.

Niejednokrotnie w trakcie takich modlitw usłyszeć można osoby, które wygłaszają proroctwo lub modlitwę w innych językach. W trakcie nabożeństw praktykowane jest wspólne odmawianie Modlitwy Pańskiej Ojcze Nasz, co uwypukla jedność wszystkich wierzących zwracających w modlitwie się do Boga. Brak stałych i rygorystycznych ram liturgicznych oraz swoboda w kształtowaniu przebiegu nabożeństw nadają naszym modlitwom charakterystyczne zabarwienie. Uniesione w górę ręce są jednym ze znaków rozpoznawczych pobożności osób doświadczających przeżycia Zielonych Świąt. Ten stary modlitewny gest został wskrzeszony i rozpowszechniony we współczesnym chrześcijaństwie przez ruch zielonoświątkowy. Gest ten podkreśla wewnętrzną aktywność uczestników i symbolizuje nasze otwarcie się na działającą moc Ducha Bożego. Nie jest to jednakże obowiązkowy gest dla wszystkich, ale raczej spontaniczny wyraz tego co się dzieje z uczestnikami zgromadzenia. Kto chce, modli się z rozłożonymi rękoma, inny tylko z jedną wzniesioną wysoko, a jeszcze inny w tym samym czasie modli się z rękoma złożonymi na piersi lub złączonymi dłońmi stojąc lub klęcząc. Wszystko zależy od tego jaka forma zewnętrzna jest bliższa danemu człowiekowi w tym momencie.

Udział ciała w uzewnętrznianiu swych uczuć podczas modlitwy jest niczym innym jak ucieleśnieniem i wyrażeniem zmysłowym rozmowy z Bogiem, które dociera do emocjonalnych głębin naszej duszy. Czynione gesty ciała w trakcie modlitwy uzewnętrzniają, ale i same oddziaływają na tego, który je wykonuje równocześnie pobudzając jego wolę i świadomość. Wierni podczas nabożeństw żywo reagują na wypowiadane przez kaznodziejów słowa. Potakują, mówią półgłosem np. "chwała Bogu", "Alleluja". Buduje to więź między prowadzącym a uczestnikami, więź wzmocnioną obowiązującą w ruchu eklezjologiczną zasadą powszechnego kapłaństwa".

Kaznodziejami w Kościołach zostają doświadczeni członkowie Zborów, których ordynował Kościół, i uzyskali zaufanie wspólnoty. Zaleca się, aby osoby zajmujące stanowiska duchownych i pełniące służbę w Zborach posiadali odpowiednie praktyczne przygotowanie do sprawowanej posługi, ukończone seminaria biblijne lub studia teologiczne. Osoby prowadzące nabożeństwo, wygłaszające kazanie czy sprawujące Wieczerzę Pańską nie noszą strojów liturgicznych. Duchowni Kościoła sprawujący posługę mogą, według swego uznania, używać togi w trakcie dokonywania aktu chrztu lub ceremonii pogrzebowej, mogą używać koloratki przy pełnieniu różnych posług np. w szpitalach, szkołach, w trakcie różnych spotkań np. z przedstawicielami władzy itp.

Atmosferę naszych nabożeństw budują także gorące, rytmiczne i pełne ekspresji pieśni, które niejednokrotnie pomagają współtworzyć nastrój modlitewnych spotkań oraz uzewnętrznić duchowy stan zebranych osób. Na nabożeństwach śpiewane są też pieśni, które nie pochodzą z ewangelikalnej tradycji, a pochodzące z innych Kościołów oraz z różnych epok. Niejednokrotnie podczas nabożeństw zdarza się, że prowadzący uwielbienie otrzymują od Ducha Świętego tekst nowych pieśni wraz z melodią.

Typowe nabożeństwo w Kościele Chrześcijan Wiary Ewangelicznej zasadniczo dzieli się na część: uwielbieniową (wspólna modlitwa i śpiew) oraz zwiastowania (kazanie, nauczanie, ewangelizacja), a także część związaną z usługiwaniem w darach duchowych m.in. proroctwa, modlitwy innymi językami, nakładania rąk na chorych celem ich uzdrowienia. Nabożeństwo zwyczajowo kończy się modlitwą prowadzoną przez Pastora lub Starszego Zboru połączoną z odczytaniem biblijnego tekstu błogosławieństwa np. kapłańskiego błogosławieństwa z IV księgi Mojżesza 6,24-26, z listu św. Judy 24-25, II Kor. 13,13, Rzymian 16,25-27 itp.

Na naszych nabożeństwach spotkać się można obok żarliwych modlitw zanoszonych do Boga, z głośnym śpiewem czy muzyką, z klaskaniem w dłonie, a czasem także ze spontanicznym tańcem. Uwielbienie w Kościele w trakcie nabożeństw prowadzone jest przez pełniących służbę muzyków, którzy stoją na przedzie zboru. Dążymy do tego, aby to Duch Święty prowadził nasze nabożeństwa, nie chcemy być ograniczeni religijnymi schematami ani też ograniczać Boga w działaniu.

Ważnym elementem obecnym na nabożeństwach jest składanie świadectwa. Świadectwa przekazują słuchaczom pewne wzorce zachowań i schematy postępowania, artykułują oczekiwania, jakie Bóg ma wobec człowieka. Składane świadectwa mogą dotyczyć osób, które doświadczyły osobistego spotkania z Bogiem i działania Jego łaski czy też odpowiedzi na zanoszone modlitwy. Praktycznie każda osoba wierząca powinna być gotowa do świadczenia o tym, czego w jej życiu dokonał Bóg. Świadectwo mogą mieć walor ewangelizacyjny bowiem uwiarygadniają przekaz i niosą w sobie moc przekonywania do zawierzenia przez słuchaczy swojego życia Bogu, jak też mogą zachęcać ludzi do oddawania dziękczynienia Bogu z uwagi na prawdziwość przytaczanych zdarzeń, które wygłasza taka osoba. W trakcie nabożeństw praktykuje się wspólne odmawianie chrześcijańskiego wyznania wiary, jaka objawiona została w Piśmie Świętym Starego oraz Nowego Testamentu i wyrażona:

a) w Wyznaniu Apostolskim:
Wierzę w Boga Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, i w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha świętego, narodził się z Maryi Panny, umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion, zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał, wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego, stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny, świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny. Amen.

b) w Wyznaniu Nicejsko-Konstynapolitańskm:
Wierzę w jednego Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. I w jednego Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego Jednorodzonego, który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami. Bóg z Boga, Światłość ze Światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego. Zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, a przez Niego wszystko się stało. On to dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba. I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem. Ukrzyżowany również za nas pod Poncjuszem Piłatem został umęczony i pogrzebany. I zmartwychwstał trzeciego dnia, jak oznajmia Pismo. I wstąpił do nieba; siedzi po prawicy Ojca. I powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, a królestwu Jego nie będzie końca. Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca pochodzi. Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę; który mówi[ł] przez Proroków. Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. Wyznaję jeden chrzest na odpuszczenie grzechów. I oczekuję wskrzeszenia umarłych i życia wiecznego w przyszłym świecie. Amen.

Treść tych zasad wyraża nie tylko wyznanie wiary chrześcijan wiary ewangelicznej w wąskim znaczeniu tego słowa, lecz jest wyznaniem wszystkich chrześcijan, bowiem opiera się ono wyłącznie na Piśmie Świętym. Zmawianie wspólnie podczas nabożeństw Wyznania Wiary jest nie tylko deklaracją naszej chrześcijańskiej wiary, ale również ważnym czynnikiem mobilizującym do uzewnętrzniania swych postaw indywidualnie i zbiorowo również poza nabożeństwem, w codziennym życiu.

Jako Kościół pielęgnujemy różne formy zgromadzania się. Odbywają się nabożeństwa w niedzielę, modlitewno-nauczające w tygodniu, spotkania skierowane do młodzieży, kobiet, mężczyzn czy nauczanie dzieci itp. W Kościele funkcjonują także grupy domowe. W ten sposób jako Kościół służymy swoim członkom, sympatykom czy osobom potrzebującym”.

Z książki „Praktyki religijne i kult w Kościele Chrześcijan Wiary Ewangelicznej” wydanej nakładem Zboru KCHWE w Radzyniu Podlaskim, wydanie I – rok 2017. Treść książki zawiera opis praktyk religijnych i kultu w Kościele, ukazuje sposób, w jaki wyznawcy wywyższają i czczą Trójjedynego Boga: Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ukazując bogactwo doktryny oraz duchowości opartych na Piśmie Świętym. Książka do nabycia w Kancelarii Zboru w Radzyniu Podlaskim. Zaintersowani proszeni są o kontakt www.kchweradzyn.pl.
Nawigacja
PROJEKT OCALIĆ OD ZAPOMNIENIA - SZLAKIEM DZIEDZICTWA ŻYDOWSKIEGO W POWIECIE RADZYŃSKIM: ŻYDOWSKIE OBRZĘDY I ZWYCZAJE RELIGIJNE
CyberEye theme by FDTD Designer
KChWE Nowe Jeruzalem w Radzyniu Podlaskim Copyright © 2009-2017



Powered by PHP-Fusion copyright © 2002 - 2025 by Nick Jones.
Released as free software without warranties under GNU Affero GPL v3.