KCHWE Radzyń Podlaski Zbór "Nowe Jeruzalem"

Praktyki religijne i kult w KCHWE RP część III
Dodane przez admin dnia May 06 2017 09:40:59

Treść rozszerzona

Kościół praktykuje:

- modlitwę o chorych z namaszczeniem olejkiem ku uzdrowieniu połączoną z biblijnym aktem „włożenia rąk” na chorego,
- modlitwę o uwolnienie osób będących w demonicznych pętach i związaniach,
- ordynację duchownych (apostołów, proroków, ewangelistów, pastorów, nauczycieli (kaznodzieje),
prezbiterów (starsi), diakonów),
- nie chrzcimy niemowląt lecz praktykujemy biblijne „ofiarowanie Panu” i błogosławienie ich podczas zborowych zgromadzeń,
- post oraz składanie ofiar na służbę Kościoła. Kościół naucza, że małżeństwo jest świętym związkiem między mężczyzną a kobietą, ustanowionym przez Samego Boga, (I Mojż. 2,18; 2,24), i jest zawierane wobec całego zboru. Ceremonia ślubna jest uroczystą deklaracją i zobowiązaniem do bycia razem. Młodzi składają sobie nawzajem przysięgę wierności, a ceremonia nie ma charakteru sakramentalnego jak chrzest czy Wieczerza Pańska. Zawarcie małżeństwa następuje więc przez ślubowanie i modlitwę nowożeńców oraz modlitwę i błogosławieństwo duchownego.

Nabożeństwa pogrzebowe prowadzi duchowny Kościoła, odbywają się one w kaplicach i połączone są z uroczystością pochówku na cmentarzach. Nie modlimy się o dusze osób zmarłych, co wynika z interpretacji Biblii. Praktykuje się nabożeństwa – wspomnienie pośmiertne, o którego terminie decyduje rodzina w uzgodnieniu z danym Zborem.
Nabożeństwa poświęcone są głównie uwielbieniu Trójjedynego Boga objawionego w osobie Ojca, Synu i Ducha Świętego oraz głoszeniu Słowa Bożego. Uważamy, że Dzień Pański głosi Jego zmartwychwstanie, dlatego też nasze niedzielne nabożeństwa mają uroczysty charakter świętowania ku czci Boga. Nabożeństwo skupione jest wokół głoszenia Pisma Świętego. Kazanie, ewangelizacja i zwiastowanie Słowa Bożego są głównymi wydarzeniami niedzielnego spotkania wierzących. Spotkania modlitewne często wypełnione są żywiołową i gorącą modlitwą płynącą z serc, wolną od z góry ustalonych formuł, zanoszoną do Boga w imieniu Jezusa Chrystusa. Charakterystycznym rodzajem modlitwy jakie można spotkać niejednokrotnie w Kościele to tzw. modlitwa równoczesna, podczas której wszyscy zgromadzeni modlą się równocześnie na głos, każdy „własnymi słowami”. Zbór wypełnia wówczas gwar głosów, choć spotkać można się z modlitwami, które zanoszone są w ciszy. Niejednokrotnie w trakcie takich modlitw usłyszeć można osoby, które wygłaszają proroctwo lub modlitwę w innych językach. W trakcie nabożeństw praktykowane jest wspólne odmawianie Modlitwy Pańskiej Ojcze Nasz, co uwypukla jedność wszystkich wierzących zwracających w modlitwie się do Boga. Brak stałych i rygorystycznych ram liturgicznych oraz swoboda w kształtowaniu przebiegu nabożeństw nadają naszym modlitwom charakterystyczne zabarwienie. Uniesione w górę ręce są jednym ze znaków rozpoznawczych pobożności osób doświadczających przeżycia Zielonych Świąt. Ten stary modlitewny gest został wskrzeszony i rozpowszechniony we współczesnym chrześcijaństwie przez ruch zielonoświątkowy. Gest ten podkreśla wewnętrzną aktywność uczestników i symbolizuje nasze otwarcie się na działającą moc Ducha Bożego. Nie jest to jednakże obowiązkowy gest dla wszystkich, ale raczej spontaniczny wyraz tego co się dzieje z uczestnikami zgromadzenia. Kto chce, modli się z rozłożonymi rękoma, inny tylko z jedną wzniesioną wysoko, a jeszcze inny w tym samym czasie modli się z rękoma złożonymi na piersi lub złączonymi dłońmi stojąc lub klęcząc. Wszystko zależy od tego jaka forma zewnętrzna jest bliższa danemu człowiekowi w tym momencie. Udział ciała w uzewnętrznianiu swych uczuć podczas modlitwy jest niczym innym jak „ucieleśnieniem i wyrażeniem zmysłowym rozmowy z Bogiem, które dociera do emocjonalnych głębin naszej duszy. Czynione gesty ciała w trakcie modlitwy uzewnętrzniają, ale i same oddziaływają na tego, który je wykonuje równocześnie pobudzając jego wolę i świadomość. Wierni podczas nabożeństw żywo reagują na wypowiadane przez kaznodziejów słowa. Potakują, mówią półgłosem np. „chwała Bogu”, „Alleluja”. Buduje to więź między prowadzącym a uczestnikami, więź wzmocnioną obowiązującą w ruchu eklezjologiczną zasadą powszechnego kapłaństwa”.

Kaznodziejami w Kościołach zostają doświadczeni członkowie Zborów, których ordynował Kościół, i uzyskali zaufanie wspólnoty. Zaleca się, aby osoby zajmujące stanowiska duchownych i pełniące służbę w Zborach posiadali odpowiednie praktyczne przygotowanie do sprawowanej posługi, ukończone seminaria biblijne lub studia teologiczne. Osoby prowadzące nabożeństwo, wygłaszające kazanie czy sprawujące Wieczerzę Pańską nie noszą strojów liturgicznych. Duchowni Kościoła sprawujący posługę mogą, według swego uznania, używać togi w trakcie dokonywania aktu chrztu lub ceremonii pogrzebowej, mogą używać koloratki przy pełnieniu różnych posług np. w szpitalach, szkołach, w trakcie różnych spotkań np. z przedstawicielami władzy itp. Atmosferę naszych nabożeństw budują także „gorące”, rytmiczne i pełne ekspresji pieśni, które niejednokrotnie pomagają współtworzyć nastrój modlitewnych spotkań oraz uzewnętrznić duchowy stan zebranych osób. Na nabożeństwach śpiewane są też pieśni, które nie pochodzą z ewangelikalnej tradycji, a pochodzące z innych Kościołów oraz z różnych epok. Niejednokrotnie podczas nabożeństw zdarza się, że prowadzący uwielbienie otrzymują od Ducha Świętego tekst nowych pieśni wraz z melodią. Typowe nabożeństwo w Kościele Chrześcijan Wiary Ewangelicznej zasadniczo dzieli się na część: uwielbieniową (wspólna modlitwa i śpiew) oraz zwiastowania (kazanie, nauczanie, ewangelizacja), a także część związaną z usługiwaniem w darach duchowych m.in. proroctwa, modlitwy innymi językami, nakładania rąk na chorych celem ich uzdrowienia. Nabożeństwo zwyczajowo kończy się modlitwą prowadzoną przez Pastora lub Starszego Zboru połączoną z odczytaniem biblijnego tekstu błogosławieństwa np. kapłańskiego błogosławieństwa z IV księgi Mojżesza 6,24-26, z listu św. Judy 24-25, II Kor. 13,13, Rzymian 16,25-27 itp. Na naszych nabożeństwach spotkać się można obok żarliwych modlitw zanoszonych do Boga, z głośnym śpiewem czy muzyką, z klaskaniem w dłonie, a czasem także ze spontanicznym tańcem. Uwielbienie w Kościele w trakcie nabożeństw prowadzone jest przez pełniących służbę muzyków, którzy stoją na przedzie zboru. Dążymy do tego, aby to Duch Święty prowadził nasze nabożeństwa, nie chcemy być ograniczeni religijnymi schematami ani też ograniczać Boga w działaniu. Ważnym elementem obecnym na nabożeństwach jest składanie świadectwa. Świadectwa przekazują słuchaczom pewne wzorce zachowań i schematy postępowania, artykułują oczekiwania, jakie Bóg ma wobec człowieka. Składane świadectwa mogą dotyczyć osób, które doświadczyły osobistego spotkania z Bogiem i działania Jego łaski czy też odpowiedzi na zanoszone modlitwy. Praktycznie każda osoba wierząca powinna być gotowa do świadczenia o tym, czego w jej życiu dokonał Bóg. Świadectwo mogą mieć walor ewangelizacyjny bowiem uwiarygadniają przekaz i niosą w sobie moc przekonywania do zawierzenia przez słuchaczy swojego życia Bogu, jak też mogą zachęcać ludzi do oddawania dziękczynienia Bogu z uwagi na prawdziwość przytaczanych zdarzeń, które wygłasza taka osoba. W trakcie nabożeństw praktykuje się wspólne odmawianie chrześcijańskiego wyznania wiary, jaka objawiona została w Piśmie Świętym Starego oraz Nowego Testamentu i wyrażona:

a) w Wyznaniu Apostolskim:
Wierzę w Boga Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, i w Jezusa Chrystusa, Syna Jego Jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha świętego, narodził się z Maryi Panny, umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion, zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał, wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego, stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny, świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny. Amen.

b) w Wyznaniu Nicejsko-Konstynapolitańskm:
Wierzę w jednego Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. I w jednego Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego Jednorodzonego, który z Ojca jest zrodzony przed wszystkimi wiekami. Bóg z Boga, Światłość ze Światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego. Zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, a przez Niego wszystko się stało. On to dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba. I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem. Ukrzyżowany również za nas pod Poncjuszem Piłatem został umęczony i
pogrzebany. I zmartwychwstał trzeciego dnia, jak oznajmia Pismo. I wstąpił do nieba; siedzi po prawicy Ojca. I powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, a królestwu Jego nie będzie końca. Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca pochodzi. Który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę; który mówi[ł] przez Proroków. Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. Wyznaję jeden chrzest na odpuszczenie grzechów. I oczekuję wskrzeszenia umarłych i życia wiecznego w przyszłym świecie. Amen.

Treść tych zasad wyraża nie tylko wyznanie wiary chrześcijan wiary ewangelicznej w wąskim znaczeniu tego słowa, lecz jest wyznaniem wszystkich chrześcijan, bowiem opiera się ono wyłącznie na Piśmie Świętym. Zmawianie wspólnie podczas nabożeństw Wyznania Wiary jest nie tylko deklaracją naszej chrześcijańskiej wiary, ale również ważnym czynnikiem mobilizującym do uzewnętrzniania swych postaw indywidualnie i zbiorowo również poza nabożeństwem, w codziennym życiu.

Jako Kościół pielęgnujemy różne formy zgromadzania się. Odbywają się nabożeństwa w niedzielę, modlitewno-nauczające w tygodniu, spotkania skierowane do młodzieży, kobiet, mężczyzn czy nauczanie dzieci itp. W Kościele funkcjonują także grupy domowe. W ten sposób jako Kościół służymy swoim członkom, sympatykom czy osobom potrzebującym.
Święta. W Kościołach ewangelicznych obchodzi się święta wspólne dla wszystkich chrześcijan: Boże Narodzenie, Wielkanoc, Zesłanie Ducha Świętego (Zielone Świątki). Od innych nabożeństw wyróżnia je tylko szczególna uroczysta oprawa.

Wystrój zborów ma znaczenie nieistotne i drugorzędne dla spraw wiary. W kaplicach (domach modlitwy) brak jest obrazów i rzeźb – oznacza to wierność ikonoklastycznej interpretacji Biblii. Kościół przyjął kalwińskie rozumienie i formę dekalogu tzn. pełnych 10 przykazań według II księgi Mojżeszowej 20. Uznanie drugiego przykazania „Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek, co jest na niebie w górze, i na ziemi w dole, i tego, co jest w wodzie pod ziemią. Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył” o nieczynieniu sobie podobizny czegokolwiek w celach kultowych powoduje, że w Kościołach nie ma żadnych obrazów czy rzeźb, zaś na ich froncie znajduje się prosty krzyż bez figury Chrystusa. Umieszczony na ścianie zboru krzyż nie jest przedmiotem kultu ale tylko symbolem chrześcijaństwa. Miejsce ołtarza zajmuje kazalnica do wygłaszania kazań, najczęściej ze znajdującą się na niej Biblią, a także stół do Eucharystii. W kaplicach zborowych znajduje się sprzęt muzyczny służący do uwielbiania Boga np. gitara, klawisze, pianino, perkusja itp. Na ścianach spotkać można wiszące wersety biblijne odsyłające do podstawowych praw chrześcijańskiego credo. W zborach funkcjonuje biblioteka z literaturą religijną, a także sale do prowadzenia zajęć katechetycznych dla dzieci.

Zaangażowanie ekumeniczne. Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej w RP jest członkiem Światowego Aliansu Kościołów Chrześcijan Wiary Ewangelicznej oraz częścią Aliansu Ewangelicznego w RP, w skład którego wchodzą Kościoły działające na fundamencie nowego narodzenia i chrztu na wyznanie wiary. Nazwa Kościoły „ewangeliczne” lub ewangelikalne świadczy o przekonaniu, że w Ewangeliach zawarte są wszystkie prawdy dotyczące Boga i zbawienia. Kościoły te dążą do zgodności zasad wiary i postępowania z nauką zawartą w Ewangeliach Nowego Testamentu, życia w zgodzie z jej prawdami, osobistą relację z Bogiem, konieczność duchowego odrodzenia (narodzenia na nowo) i chrzest w wieku dorosłym, przyjęty w wyniku osobistej decyzji katechumena. Kościoły ewangeliczne podkreślają związek pomiędzy świadomą wiarą (duchowym odrodzeniem) i chrztem, który udzielany jest ludziom dorosłym. Dużą wagę przywiązuje się do idei kapłaństwa wszystkich wiernych (wspólnej dla całej tradycji protestanckiej) oraz niezależności Kościoła od struktur państwowych. Kościół powszechny rozumiany jest bez ograniczania go do jakiegoś jednego, wybranego wyznania, jako wspólnota ludzi odrodzonych, świadomie realizujących w codziennym życiu zalecenia Pana Jezusa Chrystusa.

Kościół jest dziełem samego Pana Jezusa Chrystusa (Mat. 16,18). Głową Kościoła jest sam Pan Jezus Chrystus (Ef. 1,22). Zgodnie z nauczaniem Pisma Świętego Kościół Powszechny składa się ze wszystkich wierzących i odrodzonych chrześcijan, nie tylko żyjących na ziemi, ale i wszystkich umarłych w prawdziwej wierze i świętości. Wszyscy wierzący, którzy kiedykolwiek żyli i gdziekolwiek się znajdowali, są członkami Powszechnego Kościoła Chrystusowego. Ta część Kościoła Powszechnego, która jeszcze znajduje się na ziemi, nazywa się Kościołem pielgrzymującym.

Współpraca ekumeniczna jest prowadzona na różnym poziomie przez poszczególne Zbory z różnymi Kościołami m.in. z Kościołem rzymskokatolickim, prawosławnym oraz Kościołami ewangelickimi. Zbory Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej w RP angażują się w dialog chrześcijańsko-żydowski, współpracują z wieloma organizacjami chrześcijańskimi w Polsce i na świecie, a także z regionalnymi oddziałami Polskiej Rady Ekumenicznej. Przynależność do Światowego Aliansu Kościołów Chrześcijan Wiary Ewangelicznej i Aliansu Ewangelicznego w RP, a także zaangażowanie i współpraca ekumeniczna z innymi Kościołami oraz organizacjami chrześcijańskimi, sprzyja podejmowaniu i włączaniu się w różne działania na terenie Polski oraz w innych krajach, a które przyczyniają się do wspólnego oddawania chwały Bogu i jedności wszystkich chrześcijan.

Opracował:
dr Tomasz Mańko

Bibliografia:
Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Warszawa 1975.
Alians Ewangeliczny w RP, Warszawa 2009.
Czajko E., Zielonoświątkowcy, Warszawa 1995.
Karski K,. Symbolika. Zarys wiedzy o Kościołach i wspólnotach chrześcijańskich, wyd. 2,
Warszawa 2003.
Kodeks Wewnętrzny Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej, Kielce 2011.
Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej w Polsce. Informator, Lublin 1998.
Milne B., Poznaj prawdę. Kompendium teologii chrześcijańskiej, Katowice 1992.
Pasek Zb., Ruch zielonoświątkowy. Próba monografii, Kraków 1992.
Prince D., Chrzest w Duchu Świętym, Warszawa-Lublin 1986.
Prince D., Podstawy wiary chrześcijańskiej, tom. I-III, Lublin 1994.
Statut Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej w RP, Kielce 2011.
Weremiejewicz R.M, Kościoły ewangeliczne, takie same jak Kościoły ewangelickie, podobne czy
całkiem różne [w:] Jednota, Pismo religijno-społeczne poświęcone polskiemu
ewangelicyzmowi i ekumenii, nr 1-2/2011, Warszawa 2011.
Wieczerza Pańska. Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej Zbór „BRAMA NADZIEI” w
Lublinie.
Wprowadzenie do nauki o Biblii oraz doktryny i praktyki ruchu zielonoświątkowego, Warszawa
2000.
Wysoczański W., Pietrzak M., Prawo Kościołów i związków wyznaniowych nierzymskokatolickich
w Polsce, Warszawa 1997.
Zasady Wiary Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej w Polsce, Warszawa 1992.
Zieliński J. T., Protestantyzm ewangelikalny. Studium specyfiki religijnej, Warszawa 2013.