KCHWE Radzyń Podlaski Zbór "Nowe Jeruzalem"

Praktyki religijne i kult w Kościele Chrześcijan Wiary Ewangelicznej w RP - cz. II
Dodane przez admin dnia April 22 2017 17:39:36

Treść rozszerzona

Nauka Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej na temat zbawienia, chrztu Duchem Świętym, sakramentów i sposobu wyznania grzechów.

Cechą charakterystyczną wyróżniającą Kościoły ewangelikalne nurtu zielonoświątkowego jest doświadczenie chrztu Duchem Świętym i modlitwa innymi językami, co było znane i obecne w chrześcijaństwie od początku jego istnienia. Nauczamy o dwóch następujących po sobie i odrębnych doświadczeniach religijnych w życiu chrześcijanina – tj. o zbawieniu oraz chrzcie w Duchu Świętym. Teologia Kościoła Chrześcijan Wiary Ewangelicznej koncentruje się na zbawczym działaniu Boga. Doktryna o usprawiedliwieniu w nauczaniu Kościoła oznacza, że usprawiedliwienie jest aktem niezasłużonej łaski Bożej, w którym Bóg, niezależnie od naszych uczynków, wybacza nam wszystkie grzechy ze względu na sprawiedliwość Chrystusa przypisaną nam i przyjętą przez nas jedynie przez wiarę. Łaska Boża umożliwia wszystkim ludziom skorzystanie z dzieła odkupienia. Łaska jest darem Boga, który człowiek otrzymuje za darmo, bez żadnych zasług. Człowiek raz usprawiedliwiony potrzebuje stale tej łaski, aby trwać w bliskiej społeczności z Bogiem. Nauka o usprawiedliwieniu wyklucza uzyskanie zbawienia z uwagi na ludzkie uczynki (Flp 1,6).
Kościół wraz z innymi kościołami ewangelicznymi o orientacji zielonoświątkowej uznaje, że każdy człowiek zgodnie ze słowami Pana Jezusa: Musicie się na nowo narodzić (J 3,7), powinien przeżyć duchowe narodzenie na nowo. Każdy wierzący powinien posiadać pewność zbawienia. Uznajemy, że droga do pojednania się z Bogiem prowadzi przez upamiętanie i wiarę w ewangelię. Pan Jezus Chrystus jest jedynym pośrednikiem zbawienia. Wyznaje się przy tym wiarę w śmierć Jezusa Chrystusa na krzyżu za grzechy świata i jego zmartwychwstanie w ciele, wniebowstąpienie i powtórne przyjście. Kościół naucza, że nowonarodzony chrześcijanin powinien modlić się o przeżycie chrztu w Duchu Świętym. Chrzest w Duchu Świętym daje nam świadomość poczucia realnej obecności Boga oraz odczuwania Jego działania. Chrzest ten jest wyposażeniem w moc Ducha Świętego (takim nadprzyrodzonym bierzmowaniem) potrzebną do służby i świadectwa. Chrzest w Duchu Świętym jest łączony z mówieniem innymi językami. Kościół naucza o 9 darach /charyzmatach/ Ducha Świętego, które służą zbudowaniu Kościoła oraz do pełnienia skutecznej służby i świadectwa ( I Kor. 12,8-11).

Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej uznaje dwa sakramenty: Chrzest i Wieczerzę Pańską. W praktyce obok słowa sakrament funkcjonują terminy: ustanowienia Chrystusa lub obrzędy. Obrzędy te są ponadczasowe i sprawowane przez chrześcijan na całym świecie. One nie zostały ustanowione przez Kościół, lecz przez Chrystusa, i one występują w kontekście Kościoła. Ustanowienia poza Kościołem pozbawione są swego prawdziwego znaczenia. Te ustanowienia przypominają o zbawieniu dokonanym w Jezusie Chrystusie. Chrzest jest jednorazowym symbolem naszego nawrócenia, wyznania wiary i deklaracji podążania za Bogiem, Wieczerza zaś jest stałym aktem łaski Pana skierowanym ku każdemu wierzącemu. Ustanowienia Chrystusa lub inaczej mówiąc sakrament, są definiowane jako zewnętrzny i widzialny znak wewnętrznej i niewidzialnej łaski.
Jako sakrament posiada trzy zasadnicze elementy:
widzialny znak – woda w obrzędzie Chrztu oraz chleb i wino w Wieczerzy Pańskiej,
niewidzialną łaskę, której sakrament jest znakiem i pieczęcią. W przypadku Chrztu to znak „obmycie, odrodzenia” (Tyt. 3,5). W przypadku Wieczerzy to symbol przyjęcia korzyści, jakie wypływają dla nas z ofiary Chrystusa (I Kor. 10,16), duchowe „karmienie się” Chrystusem (I Kor. 11,24) i społeczność z ludem Bożym ( I Kor. 10,17).
Związek pomiędzy widzialnym znakiem a niewidzialną łaską – obrzędy te są sakramentami Ewangelii, kierują nasz wzrok ku Chrystusowi i Jego dziełu, Jego śmierci i zmartwychwstania dla usprawiedliwienia grzeszników. Wskazują na Chrystusa i potwierdzają nasza wiarę.

Chrzest wiary jest znakiem wspólnoty z Chrystusem w Jego śmierci i zmartwychwstaniu, znakiem wszczepienia w Chrystusa i przebaczenia grzechów. Podstawa biblijna tego ustanowienia Chrystusa znajduje się w Jego poleceniu przekazanym dla Kościoła po swoim zmartwychwstaniu. Nakazał: Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem (Mt 28,19). Każdy wierzący powinien zostać ochrzczony i w ten sposób stać się częścią Ciała Chrystusowego, jakim jest Kościół. Polecenie to zawarte w ostatnich wersetach ewangelii świętego Mateusza nosi nazwę Wielkiego Nakazu Misyjnego. Chrzest wiary jest więc wyznaniem wiary w Chrystusa (Dz. 8,37), któremu towarzyszy publiczna deklaracja uznania Jezusa jako Pana i Zbawiciela (Dz. 2,38; 8,16; 10,49). Jezus sam dał przykład, w jaki sposób sprawować ten sakrament. Na początku swej publicznej służby został ochrzczony przez Jana Chrzciciela poprzez zanurzenie w wodach Jordanu, aby wypełnić wszelką sprawiedliwość (Mt 3,13-17). Słowa Jezusa Kto uwierzy i ochrzczony zostanie, będzie zbawiony (Mk 16,16) wskazują, że Chrzest jest konsekwencją wiary i aktem posłuszeństwa Bogu. Poprzez chrzest wierzący utożsamia się ze śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa. Stary człowiek zostaje pogrzebany a nowy wzbudzony do życia z Bogiem (Rz. 6,3-11; Kol 2,12, II Kor. 5,17). Chrzest jest też częścią Bożej sprawiedliwości (Mt 3,15), ukazaniem zwycięstwa nad szatanem i grzechem (Rz 6,1-14) oraz prośbą do Boga o dobre sumienie (I P 3,21). Chrzest jest zawsze powiązany z nawróceniem, odrodzeniem i odpuszczeniem grzechów. Dlatego udzielany jest osobom w tzw. świadomym wieku, tj. tym, które na podstawie własnej wiary uznały Jezusa Chrystusa swoim osobistym Panem i Zbawicielem. Obrzęd chrztu jest znakiem wspólnoty z Chrystusem w Jego śmierci i zmartwychwstaniu, znakiem wszczepienia w Chrystusa i przebaczenia grzechów. Warunkiem zasadniczym poprzedzającym Chrzest jest wiara. Chrzest jest nierozłącznie związany z wiarą, co wynika z przekazu biblijnego (Mk 16,16). Chrzest dokonywany jest przez całkowite zanurzenie w wodzie, symbolizujące to, że pokutujący umiera dla grzechu, jest pochowany i zmartwychwstaje do nowego życia, na podobieństwo pogrzebania i zmartwychwstania swojego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa. Taki bowiem sposób sprawowania ustanowienia Chrystusowego znajduje swoje uzasadnienie w greckiej nazwie chrztu używanej przez apostołów (baptizo – zanurzać). Praktykujemy chrzest wiary zwykle w kościelnym baptysterium, ale także na otwartej przestrzeni: w jeziorach, rzekach itp. Chrzest jest wykonywany w formule trynitarnej w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego przez zanurzenie, a udzielają go starsi lub przełożeni zboru. Formuła trynitarna daje obraz chrztu jako doświadczenia duchowego. Ci, którzy przyjmują Chrzest w imię trójjedynego Boga, składają świadectwo o swym zanurzeniu w duchową społeczność z Trójcą Świętą. Chrzest jest więc przypieczętowaniem aktu łaski Bożej, która objawiła się przez odrodzenie wewnętrzne człowieka w Jezusie Chrystusie. Warunkiem zasadniczym poprzedzającym Chrzest jest wiara. Bez wiary Chrzest nie ma wartości. Chrzest jest więc przykazaniem Pańskim oraz złożeniem świadectwa przed Bogiem i ludźmi, iż przez wiarę w Jezusa Chrystusa katechumen doświadczył przeżycia zbawienia i odpuszczenia grzechów, i że ślubuje swoją wierność Bogu. Chrzest jest potwierdzeniem nawrócenia, jego zewnętrznym symbolem, jest także obrzędem przyłączenia do Kościoła, symbolizującym rozpoczęcie duchowego życia. Po chrzcie katechumen po raz pierwszy przystępuje do Wieczerzy Pańskiej.

Wieczerza Pańska (komunia, eucharystia) jest drugim sakramentem Kościoła i jest obchodzona pod dwiema postaciami: chleba i wina, na pamiątkę śmierci Jezusa Chrystusa poniesionej dla nas i za nas. Obrzęd ten ma swoją genezę w Ostatniej Wieczerzy, kiedy to tej nocy, której był wydany (I Kor. 11,23). Jezus ustanowił go jako znak dla swoich uczniów (Mt 26,26-29; I Kor 11,23-30). Ostatnia Wieczerza była tradycyjnym posiłkiem paschalnym, któremu Pan Jezus nadał nowe znaczenie. W Nowym Testamencie znajdują się różne określenia na to ustanowienie – łamanie chleba (Dz. 20,7), Wieczerza Pańska (I Kor. 11,20-21), społeczność krwi Chrystusowej i społeczność ciała Chrystusa – gr. koinonia (I Kor. 10,16), stół Pański (I Kor. 10,21), pamiątka (I Kor. 11,23-24), eucharystia – gr. dziękczynienie. Podstawa biblijna znajduje się w I Liście ap. Pawła do Koryntian 11,24-25 „Bierzcie, jedzcie, to jest ciało moje za was wydane, to czyńcie na pamiątkę moją, oraz: ten kielich, to nowe przymierze we krwi mojej; to czyńcie ilekroć pić będziecie na pamiątkę moją”. Dlatego też uczestnicząc w Wieczerzy Pańskiej wspominamy dzieło zbawienia, jakie dokonało się na krzyżu dla naszego zbawienia. Łamanie chleba i picie wina z kielicha obrazuje złamane ciało naszego Pana i Jego przelaną krew. Wieczerza jest znakiem uczestnictwa wierzącego w ukrzyżowanym Chrystusie. Obecność Chrystusa w Wieczerzy jest rzeczywista, ale duchowa, niematerialna. Nie uznaje się oddawania czci elementom występującym w Wieczerzy, tj. symbolom ciała i krwi Pańskiej (chleb i wino). Pan jest obecny w sposób duchowy przy Swoim stole i ma społeczność z tymi, którzy wspominają Jego śmierć i zmartwychwstanie, uczestnicząc w tym sakramencie (Mt 18,20; I Kor. 10,16; Rz. 6,5-8). Wieczerza przypomina nam, że poprzez Pana Jezusa Bóg zawarł z nami Nowe Przymierze (I Kor. 11,25) i że mamy udział we wszystkich korzyściach z niego wynikających (Hbr 8,8-12). Poprzez uczestnictwo w chlebie i winie Bóg przypomina nam, że siłę do prowadzenia chrześcijańskiego życia otrzymujemy od Niego (J 6,56-58). Wieczerza Pańska jest też stołem błogosławieństwa i wspólnoty, w niej wyrażamy naszą jedność z Bogiem i z innymi wierzącymi jako członkowie Ciała Chrystusowego ( I Kor. 10,16-17; J 17). Uczestnicząc w Wieczerzy wyrażamy swą wdzięczność Bogu za dar zbawienia. Uważamy, że uczestnikami Wieczerzy Pańskiej mogą być jedynie ci, którzy zawarli przymierze z Panem poprzez Chrzest wiary w wieku świadomym. Wieczerzę Pańską należy przyjmować godnie, osądzając siebie samych. Nie powinno przystępować się do Stołu Pańskiego z nieczystym sumieniem. Jeśli ktoś przyjmuje Wieczerzę niegodnie, naraża się na Boży sąd, stąd tak wielu chorych, słabych, a nawet martwych duchowo ( I Kor. 11,30).
Spowiadamy się bezpośrednio Bogu, co wynika z biblijnej nauki, że jedynie tylko Bóg może odpuszczać grzechy. Praktykujemy rozmowy duszpasterskie połączone z wyznaniem grzechów (spowiedzią), w trakcie których duszpasterz przeprowadza rozmowę z daną osobą, która ma na celu pomóc w zrozumieniu jej stanu duchowego, a następnie razem modlą się o Boże przebaczenie. Wszelkie grzechy wobec Boga i ludzi są wyznawane bezpośrednio Bogu w trakcie nabożeństw lub w osobistej modlitwie.